برخی افراد نسل اول تویوتا لندکروزر را با نام جیپ صدا می‌زدند اما دلیل این کار چه بوده است؟
واژه جیپ تاریخچه طول و درازی دارد که سابقه‌اش حداقل به جنگ جهانی اول می‌رسد یعنی زمانی که جیپ توانایی‌های قابل‌توجه خود را به نمایش گذاشت. ارتش آمریکا در سا ۱۹۴۰ از ۱۳۵ خودروساز درخواست تولید یک خودروی سبک دو دیفرانسیل را داشت و نتیجه آن هم تولید وسایل نقلیه‌ای ویژه توسط بانتام، ویلیز و فورد بود. این خودروها با نام جیپ شناخته می‌شدند اما در سال ۱۹۵۰ بود که ویلیز اورلند به‌صورت رسمی نام جیپ را ثبت کرد و باعث شد نسل اول تویوتا لندکروزر در چهار سال اول تولید با نام جیپ BJ شناخته شود چراکه از نظر زبان محلی و تلفظ آن اختلافاتی وجود داشت.
سال ۱۹۵۰ برای کل جهان پرهیجان و گیج کنده بود. همان‌طور که ویلیز علامت تجاری جیپ را ثبت کرد، ژنرال داگلاس مک آرتور هنوز به همراه گروهی از نیروهای آمریکایی در ژاپن حضور داشت تا به بازسازی این کشور کمک کند. در همان زمان نیروهای کره شمالی با حمایت شوروی به کره جنوبی حمله کردند و نیروهای آمریکایی هم برای جلوگیری از نفوذ کمونیست وارد عمل شدند. ارتش آمریکا سریعاً فهمید که نیازمند وانت پیکاپ ها، شاسی بلندها و انواع دیگر وسایل نقلیه برای این جنگ جدید است و مهم اینکه شرکت‌های ژاپنی قبلاً با تولید چنین محصولاتی آشنا بودند. برای مثال صنایع توکیو کوروگان یک خودروی جمع‌وجور با نام تایپ ۹۵ را تولید کرده بود و تویوتا نیز تأمین کننده اصلی تراک ها برای ارتش سلطنتی ژاپن در جنگ جهانی دوم بود. آمریکا به دنبال آن بود که کارگران و کارخانه‌های ژاپنی را برای ساخت خودروها در همین کشور آسیایی به خدمت بگیرد و سپس از آن‌ها در جنگ‌ها استفاده کند.
خودروهای جیپ در جنگ جهانی دوم بسیار مشهور شدند و این شهرت به حدی بود که به تشکیل امپراتوری جیپ کمک کرد. مشابه همان روشی که جیپ‌های آمریکایی با استفاده از مواد خام داخلی ساخته می‌شدند، شرکت‌های خودروسازی ژاپنی نیز در مناقصه‌ها شرکت می‌کردند. پنج ماه پس از دریافت چراغ سبز تولید، تویوتا از پروتوتایپ خودروی پلیس در ژانویه ۱۹۵۱ رونمایی کرد. این پروتوتایپ که NPR نام داشت با هدایت گروه مشاوران ارتش آمریکا در زمان اشغال ژاپن توسط آمریکایی‌ها توسعه یافته بود.
از آنجایی که ژاپن در آن دوران همچنان فاقد زیرساخت و منابع لازم برای تولید خودروهای جدید بود بنابراین از قطعات موجود خودروها برای ساخت پروتوتایپ تویوتا استفاده شده بود. برای مثال سیستم تعلیق NPR از خودروی سواری تویوتا گرفته شد و شاسی نیز به وانت یک تن تایپ SB این برند تعلق داشت. بدنه هم از طراحی جعبه‌ای و بازی سود می‌برد که ما را به یاد جیپ‌های جنگ جهانی دوم می‌انداخت. اگرچه فاصله بین محوری بیشتر می‌توانست فضای کابین بیشتری را فراهم سازد اما پیشرانه ۶ سیلندر خطی باعث شده بود این خودرو کابین تنگ‌تری نسبت به جیپ‌های آمریکایی داشته باشد. پیشرانه ۶ سیلندر ۳.۴ لیتری پروتوتایپ تویوتا ۸۵ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد و از وانت چهار تن تایپ B قرض گرفته شده بود. این پیشرانه همان نیروگاه سری B موجود در وانت یک و نیم تن GB ارتش ژاپن بوده است. جالب اینکه پیشرانه موردبحث کپی تحت لیسانس از پیشرانه شورولت در اواسط دهه ۳۰ میلادی بود و بنابراین اولین نسل تویوتا لندکروزر را به نوعی می‌توان با پیشرانه شورولت تصور کرد.
دست بر قضا، پلیس ژاپن پروتوتایپ تویوتا را کنار زد و نسخه تحت لیسانس ساخت میتسوبیشی از ویلیز را انتخاب کرد. تویوتا مجدداً از صفر کار را شروع نمود تا یک خودروی دو دیفرانسیل توانا را که بتواند به معبد شینتو در بالای کوه آتاگو برسد بسازد. پلیس ژاپن به حدی تحت تأثیر این خودرو قرار گرفت که قرارداد جدیدی را با این خودروساز منعقد کرد تا این شرکت ۲۹۸ دستگاه جیپ BJ را بسازد. حرف B مخفف پیشرانه سری B و حرف J نیز مخفف جیپ بوده هرچند سندی رسمی برای اثبات این ادعا وجود ندارد. ویلیز با این موضوع مشکل داشت زیرا یک سال قبل از قرارداد تویوتا نام خود را ثبت کرده و نامه‌ای برای توقف استفاده از این نام برای تویوتا ارسال نموده بود. تویوتا ادعا کرد این فقط یک سو تفاهم زبانی ساده است و ژاپنی‌ها به حدی طراحی جیپ را دوست داشتند که فکر می‌کردند واژه جیپ یک اسم عمومی برای توصیف نوع خاصی از یک وسیله نقلیه است. در ۲۴ ژوئن ۱۹۵۴، هانجی اومه هارا مدیر تویوتا نام BJ را به لندکروزر تغییر داد هرچند او فکر می‌کرد شاید این نام هم با اعتراض شرکت بریتانیایی لندرور روبرو شود اما این‌طور نشد و پس از آن هم داستان و افسانه لندکروزر شروع شد که همه شما عزیزان با آن آشنا هستید.
