بررسی بازی S.T.A.L.K.E.R. 2: Heart of Chornobyl؛ سفر به چرنوبیل – زومجی

۱۵ سال از آخرین باری که در Call of Pripyat با مجموعه استاکر همراه شدیم، می‌گذرد؛ مجموعه‌ای که از آن دست آثار خاص و واقعا متفاوت دنیای ویدیو گیم به‌حساب می‌آید و به شخصه چند سالی است که چشم‌انتظار از راه رسیدن S.T.A.L.K.E.R. 2: Heart of Chornobyl هستم تا یک بار دیگر، آن حس ناب غوطه‌وری در اتمسفر عجیب و تا حدودی افسرده‌کننده آن را بچشم. متاسفانه استاکر ۲ در این مدت بارها و بارها تاخیر خورده است و درگیر شدن تیم توسعه اوکراینی آن در GSC Game World با مشکلات مختلف که حمله روسیه به این کشور فقط یکی از آن‌ها است، روند توسعه بازی را طولانی کرده است. اما بالاخره چند ساعت دیگر گیمرها مجوز رسمی ورود به دنیای استاکر ۲ را دریافت خواهند کرد و این انتظار به پایان می‌رسد.

بررسی ویدیویی تا دقایقی دیگر اضافه خواهد شد

داستان استاکر ۲، مرتبط با ماجرای انفجار نیروگاه اتمی چرنوبیل است؛ اما با تعریفی کمی متفاوت‌تر از نسخه واقعی آن. در جهان استاکر پس از انفجار نیروگاه در سال ۱۹۸۶، انفجار دومی هم در سال ۲۰۰۶ رخ می‌دهد و در نتیجه آن، منطقه‌ای ممنوعه با نام ZONE شکل می‌گیرد که جهانی بسیار خطرناک با موجودات جهش‌یافته، میزان پخش مرگبار مواد رادیو اکتیو و ناهنجاری‌های عجیب و غریب است. اما همین منطقه ممنوعه، کاملا هم متروک نیست و جدا از حضور افرادی که هرکدام به‌دنبال خواسته‌های خودشان هستند، گروهی از انسان‌ها هم تحت عنوان استاکر راهی زون می‌شوند. این افراد هریک دلیل خاص خودشان را برای این کار دارند؛ از پیدا کردن رمز و رازهای آن گرفته تا فرار از گذشته تاریک‌شان. گیمر در استاکر ۲ نقش یکی از همین افراد را ایفا می‌کند که اسکیف نام دارد و او هم با اهداف خاصی پا به منطقه ممنوعه چرنوبیل می‌گذارد.

در تعریف کلی سبک‌شناسی ویدیو گیم، استاکر ۲ در دسته شوترهای اول‌شخص قرار می‌گیرد که البته راجع به خود این موضوع از منظر گیم‌پلی، بیش‌تر توضیح خواهم داد. ولی معمولا (نه همیشه) بازی‌های این سبک داستان نسبتا سرراستی دارند و مخصوصا اگر شناخت قبلی از استاکر نداشته باشید، احتمالش زیاد است که استاکر ۲ را هم با چنین ذهنیتی آغاز کنید. اما استاکر ۲، اصلا و ابدا تجربه سرراستی از حیث داستانی نیست که صرفا روایت رسیدن قصه‌ای مشخص از نقطه شروع تا مقصد را تعریف و لابه‌لای آن را با کشت و کشتار رایج شوترهای اول‌شخص پُر کند. بلکه برعکس، داستان‌گویی بازی شاخ و برگ زیادی دارد و بخش بزرگی از روایت آن، روی دوش خود مخاطب و تصمیم‌هایی است که در مواجهه با اتفاق‌های مختلف می‌گیرد.