اجداد ما با سه گروه از انسان‌تباران دنیسووا زادوولد داشتند – زومیت

شواهد نشان می‌دهد که دنیسوواهای اولیه در زمانی حدود ۴۰۹ هزار تا ۲۲۲ هزار سال پیش، در منطقه‌ی آلتای به چندین شاخه‌ی مختلف تقسیم شدند. به نظر می‌رسد قدیمی‌ترین شاخه از این جمعیت‌ها با اجداد باستانی بومیان آسیای شرقی امروزی آمیزش داشته‌اند، درحالی‌که دی‌ان‌ای دو شاخه‌ی دیگر از دنیسوواها، در ژنوم اهالی بومی پاپوآ یافت شده است.

نکته‌ی جالب این است که دنیسوواها، صدها هزار سال زودتر از انسان‌های امروزی وارد اوراسیا شده و در طی این مدت، توانسته بودند به سازگاری‌های ژنتیکی خاصی برای بقا در محیط‌های دشوار، از فلات‌های مرتفع گرفته تا جلگه‌های وسیع و سرد، دست یابند. به نظر می‌رسد انسان خردمند نیز از طریق آمیزش با آن‌ها، بعضی از این ژن‌های مفید را دریافت کرده است.

اونگارو توضیح می‌دهد: «یکی از میراث مفید، یک جایگاه کروموزومی است که تحمل بدن به کمبود اکسیژن (هیپوکسی) را افزایش می‌دهد و در جوامع تبتی دیده می‌شود.» این ژن، موسوم به EPAS1، از جمعیت دنیسوواهایی به ارث رسیده که با آسیایی‌های شرقی آمیزش داشته‌اند.

نویسندگان مطالعه همچنین به مثالی دیگر از ورود ژن‌های سازگارکننده اشاره کرده‌اند که به سوخت‌و‌ساز لیپید در اینوئیت‌های گرینلند (اسکیموها) مربوط می‌شود. اینوئیت‌ها دارای هاپلوتیپ (ترکیبی از ژن‌های هم‌ردیف) بسیار متفاوتی در ناحیه ژنی TBX15/WARS2 هستند که احتمالاً از طریق آمیزش با دنیسوواها، وارد ژنوم انسان‌های امروزی شده است.

اونگارو توضیح می‌دهد که سازگاری ژنتیکی، نحوه‌ی تجزیه چربی‌ها را در بدن تغییر می‌دهد و در نهایت با تحریک نسبت به سرما، به اینوئیت‌ها در مناطق قطبی کمک می‌کند که از طریق چنین تغییراتی، گرمای بدن خود را حفظ کنند. در نتیجه، ژن‌های به‌ارث‌رسیده از دنیسوواها برای اینوئیت‌ها نیز مزیت سازگاری با شرایط سخت شمالگان را به همراه داشته است.

مطالعه در مجله Nature Genetics منتشر شده است.