اولین خودروی سواری سوپرشارژ جهان، ساخت مرسدس بود که در سال ۱۹۲۳ به بازار عرضه شد و چندی بعد دیگر شرکت‌ها هم سراغ این سیستم رفتند.
در جهان ماشین، کمتر صدایی را می‌توان پیدا کرد که جذاب‌تر از نالهٔ یک سوپرشارژر در کنار غرش یک موتور V8 باشد. هرچند سوپرشارژر را بیشتر در خودروهای آمریکایی می‌بینیم ولی در طول تاریخ، خودروسازان کشورهای دیگر هم از این سیستم القای اجباری استفاده کرده‌اند که مشهورترین آن‌ها، مرسدس بنز است. این شرکت در دههٔ ۲۰۰۰ در مدل‌های زیادی از محصولات خود از سوپرشارژر استفاده می‌کرد که با نام کمپرسور شناخته می‌شدند. علاوه بر این، اولین خودروی سوپرشارژ جهان هم توسط مرسدس ساخته شد هرچند که داستان سوپرشارژر خیلی زودتر از اختراع خودرو و پیشرانهٔ درون‌سوز آغاز شده بود.
همچنین بخوانید: مروری بر تاریخچه توربوشارژر و اولین خودروهای توربوی جهان
تاریخچهٔ سوپرشارژر
در سال ۱۸۴۹، «جی جونز» بریتانیایی، ایده‌ای را برای دستگاهی مطرح کرد که می‌توانست به منظور تهویهٔ معادن ذغال سنگ استفاده شود. در آن سال‌ها، استخراج ذغال سنگ کار بسیار خطرناکی بود زیرا تجمع گازهای سمی مثل متان یا مونوکسید کربن معدنچیان را تهدید می‌کرد. ایدهٔ جونز این بود که با دستگاهی، هوای تازه را وارد معدن کند تا تجمع گاز را با جریان هوا از بین ببرد. ۱۱ سال بعد یعنی در سال ۱۹۶۰ نیز دو برادر آمریکایی شرکتی بنام روتس بلاور را ایجاد و اقدام به ثبت اختراع دستگاه تهویهٔ کارآمدتری کردند که می‌توانست هوا را بسیار سریع‌تر از دستگاه جونز به حرکت درآورد. به همین دلیل، این دستگاه به دمندهٔ نوع روتس شهرت یافت.
سوپرشارژر در خودرو
این دستگاه دمنده برای اولین بار در مارس سال ۱۸۷۸ در جهان خودرو موردتوجه قرار گرفت یعنی زمانی که یک مهندس آلمانی بنام «هاینریش کریگر» یک سوپرشارژر ابتدایی را به ثبت رساند که از دو روتور تشکیل شده بود. این دستگاه قرار بود روی منیفولد ورودی موتور نصب شود تا با پمپاژ هوا باعث افزایش قدرت موتور شود. دستگاه کریگر هیچ‌گاه به تولید نرسید ولی چند ماه بعد، یک مهندس اسکاتلندی بنام «دوگالد کلرک» نوع ابتدایی دیگری از سوپرشارژر را طراحی کرد که با موفقیت روی یک پیشرانهٔ دو زمانه آزمایش شد.
اولین خودروی سوپرشارژ تولیدی
هرچند اولین سوپرشارژرها در اواخر دههٔ ۱۸۰۰ ثبت اختراع شدند ولی سوپرشارژر تا سال ۱۹۲۳ در خودروهای تولیدی مورداستفاده قرار نگرفت. مرسدس اولین خودروی سوپرشارژ تولیدی غیرنظامی را در این سال به بازار عرضه کرد. این تکنولوژی در دو خودرو ارائه شد که شامل مرسدس ۶/۲۵ با پیشرانهٔ کوچک ۱.۶ لیتری و مرسدس ۱۰/۴۰ با موتور بزرگ‌تر ۲.۶ لیتری می‌شد. مدت کوتاهی پس از معرفی سوپرشارژر در خودرویی تولیدی توسط مرسدس، شرکت‌هایی مثل فیات، بوگاتی و آلفارومئو هم تولید خودروهای مسابقه‌ای سوپرشارژ را آغاز کردند تا اینکه در سال ۱۹۲۹، یک خودروی تولیدی دیگر با موتور سوپرشارژ به بازار عرضه شد. این خودرو بنتلی ½۴ لیتری بود که با نام بنتلی بلاور شناخته می‌شد.
نوع جدیدی از سوپرشارژر
تمام خودروهایی که ذکر کردیم، از سوپرشارژرهای نوع روتس استفاده می‌کردند یعنی همان طرحی که برای دستگاه‌های تهویه معادن به کار گرفته شده بود ولی این قطعه در سال ۱۹۳۵ متحول شد. در این سال، یک مهندس سوئدی اولین سوپرشارژر پیچشی یا اسکرو را ثبت اختراع کرد. سوپرشارژر نوع اسکرو هوای بسیار بیشتری را در پکیجی بسیار کوچک‌تر فراهم می‌کند و سوپرشارژرها تا به امروز از همین طرح استفاده می‌کنند.
سوپرشارژرهای مدرن
احتمالاً تاکنون ماسل کارهای قدیمی را با قطعهٔ کرومی بزرگی که از کاپوتشان بیرون زده دیده‌اید. این قطعه همان سوپرشارژر نوع روتس است. در دورانی که خودروها کاربراتوری بودند، سوپرشارژرها هم ابعاد بسیار بزرگی داشتند و برای عملکرد درست باید تغییراتی زیادی در منیفولد هوای موتور صورت می‌گرفت. بااین‌حال، افزایش قدرتی که سوپرشارژر به همراه داشت بسیار زیاد بود. سوپرشارژرهای دهه‌های ۶۰ و ۷۰ می‌توانستند ۷۵ تا ۱۵۰ اسب بخار به قدرت موتور اضافه کنند. با گذشت زمان و فراگیری سیستم سوخت‌رسانی انژکتوری اما سوپرشارژرهای کوچک‌تر که زیر کاپوت جای می‌گرفتند متداول شدند. امروز نیز به لطف پیشرفت تکنولوژی، سوپرشارژرها با اندازه‌ای کوچک می‌توانند قدرت زیادی به موتور استفاده کنند. نقطهٔ اوج این موضوع را در پیشرانه‌هایی مثل LT5 کوروت C7 ZR1 با ۷۵۵ اسب بخار قدرت، هلکت دوج با بیش از ۱۰۰۰ اسب بخار و پردتور فورد با بیش از ۸۰۰ اسب بخار قدرت می‌بینیم.
